Marel <3 Nieuw-Zeeland!!

Vandaag ben ik precies 3 maand onderweg wat betekent dat ik over 2 dagen Nieuw-Zeeland alweer verlaat en het hoog tijd wordt om jullie weer eens een update te geven.

Na de gletsjers van Franz Josef besloten Roosmarijn de grote Oranje bus te verlaten en even wat extra dagen te spenderen in Wanaka. We hebben lekker uitgeslapen waar je tijdens het reizen met Stray toch echt niet de kans voor krijgt. Daarnaast hebben we de Mount Iron track gedaan, een wandeling van ongeveer 45 minuten en eenmaal op de top begon het helaas te regenen dus zijn we weer snel naar het dorp gegaan. De volgende dag hebben we een wijngaard bezocht. We hebben daar lekker wijntjes geproefd en genoten van het prachtige uitzicht over lake Wanaka en de bergen. Na Wanaka zijn we weer op de bus gehopt richting Queenstown en een van de stops was een bungy jump. Ik zat nog te twijfelen of ik het zou doen, maar toen ik het eenmaal zag vond ik het toch minder sensationeel, waarschijnlijk omdat ik het al een keer gedaan had. Ik vond het m’n geld in ieder geval niet waard, en heb lekker in het zonnetje toegekeken hoe anderen aan een touwtje bungelen. ’s Avonds hadden we afgesproken met de Canadese meiden om de wereldberoemde Fergburger te gaan eten. Voor deze winkel staat altijd een ontzettende rij en je krijgt een nummertje bij je bestelling. Als je burger dan klaar is staat je nummer op een digitaal bord en kun je hem afhalen. En geloof me het is het wachten zeker waard, nomnomnom. Die avond zijn we op stap gegaan en was het high five dollar Friday. Als je de barman een high five geeft kost je drankje 5 dollar. In Queenstown hebben we ook een tour naar Milford Sound geboekt. We werden om 08.15 opgehaald en begonnen aan de lange rit. Het ligt hemelsbreed maar 80 km verder, maar je moet flink omrijden vanwege de bergen en meren. Toch is het eigenlijk niet heel erg, want de natuur is zo mooi dat het nooit verveelt. Onderweg hebben we meerdere stops gemaakt om al het natuurschoon even in ons op te nemen. Ik maak van alles foto’s maar eigenlijk is het niet op foto vast te leggen. Rond kwart voor drie kwamen we aan bij de boot terminal en een half uur later vertrok de boot. We voeren door het fjord en het was werkelijk schitterend en zeker de lange rit waard. De volgende dag hebben we de Ticky trail gelopen. Je kunt met een gondel de berg op, maar je kunt hem ook via een pad omhoog lopen. Om toch in beweging te blijven hebben wij gelopen en na weer een vermoeiend tochtje genoten van het uitzicht over Queenstown. ’s Avonds gingen we weer op stap en heb ik drankjes gedronken met Bart uit mijn afstudeergroep van de hotelschool. Heel apart om bekenden te zien aan de andere kant van de wereld. De volgende dag hebben we weer een beetje aangeklungeld en niet veel nuttigs gedaan en de dag afgesloten met weer een Fergburger, je bent tenslotte maar 1 keer in Queenstown. De volgende dag moest ik na 3 weken samen reizen afscheid nemen van Roos, maar Tubbergen is niet zover van Borne dus dat komt wel goed. Ik ben richting Mount Cook vertrokken en eenmaal aangekomen haalde ik mijn backpack uit de bus. Ik rook meteen een zure lucht en iemand had melk gemorst op mijn tas. Ik heb geprobeerd de tas te wassen maar kreeg de lucht er maar niet uit. Bummer! Ik probeerde er niet te veel over in te zitten en besloot met Marianne (en vele anderen) de Hookervalley walk te doen. Het was een mooie wandeling tussen de bergen en kwamen uit bij een gletsjer. Je kon het begin van de gletsjer zien wat erg mooi was. Er was ook een klein meertje voor en daar zag je ijsblokken in drijven die van de gletsjer afgebrokkeld zijn. Op de terugweg moesten we een grote afstap maken van een steen, en ging ik heel ongelukkig met m’n knie langs een andere steen. Resultaat: een diepe, wijde snee net onder m’n knie. Ik werd behoorlijk licht in m’n hoofd maar na een dextro en een appel ging het wel weer redelijk. We moesten helemaal terug naar het hostel lopen waar ik meteen naar de receptie ging. De receptioniste was erg helpvol: Eeuum ik kan je niet helpen, ik kan niet naar bloed kijken. Gelukkig had onze chauffer eerste hulp dilpoma en heeft de wond gedesinfecteerd en afgeplakt, maar dacht wel dat het gehecht moest worden. De volgende dag hadden we eigenlijk een stop in Geraldine en zou daar naar een dokter gaan, maar alle dokters waren ziek dus moest de chauffeur een extra stop voor mij inlassen, oeps. Eenmaal bij de dokter haalde de assistent de pleister eraf en zei: That definitely needs stiches””. Uiteindelijk liep ik met 6 hechtingen weer de deur uit. Zo blijkt maar weer dat het leven van een backpacker is not always going over roses. Vanwege de hechtingen mocht ik helaas niet raften waar ik wel een beetje naar uitgekeken had. De volgende dag gingen we richting Kaikoura en werden we even opgehouden door een kudde koeien op de weg. Helaas mocht ik vanwege de hechtingen ook niet met dolfijnen zwemmen dus ben ik maar op een tour gegaan om walvissen te spotten en het was een goede vervanger. Na een stuk varen ging de kapitein met een apparaat luisteren waar de walvissen zaten en al vrij snel had hij er een gevonden. Het is echt een megagroot beest en de kapitein kan ook inschatten waar de walvis gaat duiken, heel indrukwekkend. Vervolgens voeren we verder en kwamen we midden tussen een grote groep dolfijnen die uit het water sprongen en kunstjes vertonen. Ook dit was super indrukwekkend omdat het er wel 100 waren. Vervolgens een andere walvis gespot en als afsluiter naar een zeehondenkolonie gevaren. Toen de kapitein weer naar de haven wilden varen zagen we in de verte iets zwemmen maar wisten niet goed wat het was. Het bleek een groepje orka’s!! Het is heel uitzonderlijk dat die beesten gespot worden dus we hadden veel geluk. Een mooie bonus dus en een goedmakertje voor de dingen die ik niet heb kunnen doen. De volgende 2 dagen waren reisdagen om weer terug te komen naar Auckland. Op 24 februari vertrok voor de trip naar de Bay of Islands. Iedereen stelde zich voor in de bus en al snel bleek dat er veel Nederlanders in de bus zaten. We stopten onderweg bij een grote Kauri boom waar onze chauffeur Muesli veel over wist te vertellen. Aangezien ik hier niet echt mensen om te knuffelen heb, heb ik maar met de boom geknuffeld. Volgens de Maori brengt dat ook geluk. De volgende dag hadden we een tour naar Cape Reinga, het noordelijkste punt van Nieuw-Zeeland waar de Tasmaanse zee en de Pacifische oceaan samen komen. Onderweg gingen we met de grote touringcar 90 miles beach op. Een oneindig lang strand wat eigenlijk maar 55 miles is. Vervolgens zijn we doorgereden naar grote zandduinen waar we allemaal een soort surfplan kregen. We mochten de zandduin beklimmen en vervolgens als een malle naar beneden glijden. Supergrappig! Na het zandhappen gingen we naar het hoogtepunt van de dag; Cape Reinga. Heel apart om de 2 zeeën bij elkaar te zien komen en ze botsen echt tegen elkaar. Het was dus zeker waard om dit deel toe te voegen aan mijn trip door Nieuw-Zeeland.

Terwijl de een na de ander weer huiswaarts keert maak ik me klaar voor Australië. Ik heb al wat binnenlandse vluchten geboekt en in m’n hoofd heb ik al redelijk op een rijtje hoe ik mijn tijd wil indelen en ga het nog druk krijgen. Australië is alweer het laatste land van m’n trip en de tijd lijkt steeds sneller te gaan. Ik wil nog niet denken aan naar huis gaan, maar stiekem verlang ik wel naar m’n kledingkast en schoenencollectie want die kleren die ik mee heb beginnen toch een beetje te vervelen.